Αλφαβητάρι

                               Διαβόλου υφάδι            

Να ‘ρχονταν πάλι εκείνα τ’ απομεσήμερα

ξόβεργες να κάνουμε για κείνα τα πουλιά

όρνια καταραμένα που τσιμπούν τα ήμερα

πιάσε μαχαίρια για κείνα τα σκυλιά.

Ράτσα δεν τα ‘δωσε ο Θεός ούτε σημάδι

στάχτη θα γίνουν στον τελειωμό του χρόνου

του διάβολου είναι ζωγραφιά και υφάδι

ύαινας αυγά και δηλητήριο του πόνου.

Φτιάξε παγίδες με διπλή αρματωσιά

Χάρου απόσκια να πιάσουμε το βράδυ

ψέματα ήταν ότι πήγαν σ’ εκκλησιά

ώνια της νύχτας είναι, καταραμένο χάδι.

                         Σ’ ανθισμένη γλάστρα             

Άνοιξε να μπω, ένα παραθύρι

βάλε δυο φιλιά, σ’ ανθισμένη γλάστρα

για να σ’ αγαπώ, μου ζητάς χατίρι

δεν θα σου το πω, θα στο πούνε τ’ άστρα.

Έλα στην αυλή, που ‘ναι ανθισμένη

ζήτα μου φιλί, κι εγώ θα στο δώσω

ήρθε η στιγμή, που φιλί προσμένει

θα σου πω φορές, σ’ αγαπάω τόσο.

Ιδρώτας θα φανεί, όμως κι ένα δάκρυ

κάνε την ευχή, αυτή να γίνει πράξη

λάσπη και βροχή, μοναχός στην άκρη

μόνο ένα φιλί, ζητώ η ζωή ν’ αλλάξει.

                          ( από την ποιητική συλλογή «Άς ποιήσουμε » )