Τετάρτη 30 Μαΐου 2012


                         Σας καλοσωρίζω στον χώρο του ΄΄ Περί ποίησης ΄΄

Ένας χώρος γι’ αυτούς που συνεχίζουν να ταξιδεύουν, να ονειρεύονται, να αγαπούν αυτό που σε κάνει να γίνεσαι επαναστάτης, ήρωας, ερωτευμένος, καλύτερος άνθρωπος. Σε μια εποχή εκποίησης, ιδεών, αξιών, πολιτισμού ανθρωπιάς και ιστορίας ένας χώρος ποίησης, ένας χώρος για όλους εκείνους που συνεχίζουν να οραματίζονται, έναν καλύτερο κόσμο. Ένας χώρος όχι μόνον δικής μου ποίησης αλλά και τόσων άλλων που με τις λέξεις, ελπίζουν ότι θα φέρουν μια καλύτερη άνοιξη, μια καλύτερη μέρα. Ένας χώρος, με κυρίαρχο το ΄΄ Μέτρον Άριστον ΄΄

Νόστος


ΝΟΣΤΟΣ
**********************************
 νέα δική μου στιχουργική μορφή


                     Ο κόσμος των ονείρων μου





Πώς να ζωγραφίσω τον κόσμο των ονείρων μου.

Τι χρώμα άραγε να βάλω στον Αγιόηχο
πώς να δείξω εκείνα τα φτερά της αετούσας.

Πώς να περιγράψω Θεέ μου μια αλικόπλαστη μορφή
γιασεμομύριστο φιλί πώς να το ζωγραφίσω
πως δείχνεις άραγε με χρώματα, μια όμορφη ζωή.

Κι αν έχω κάνει με παιδιά ροδόχτιστη αυλή
κι αν στην ποδιά μας έχουμε φεγγαροκέντητες ελπίδες
πως δείχνεις των αγγέλων εκείνο το φιλί
που τραγουδά την άνοιξη πάντα μ’ ακροστιχίδες.

Με λέξεις πώς να γράψεις για ηλιόχαρη αυγή
και πώς να περιγράψεις μια αηδονούσα καλημέρα
δυοσμοσταλιά σαν πέφτει απ’ τη βροχή.

Πώς να δείξω εκείνα τα φτερά της αετούσας
τι χρώμα άραγε να βάλω στον Αγιόηχο.

Πώς να ζωγραφίσω τον κόσμο των ονείρων μου.

                ( από την ποιητική συλλογή «Περίπατος Δημιουργίας» )



Πεμπτουσία


ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ
********************************
                                                         νέα δική μου στιχουργική μορφή

                                           Οι γελαστές αυλές



Σαν ηχούν ξανά ‘κείνα τα σήμαντρα της λευτεριάς
μιας ανάσας λεύτερης και που μυρίζει  γιασεμί
θα έρχεται πάλι η άνοιξη με λέξεις μιας ελιάς
θα μοιάζει ανθοστόλιστη σαν το γλυκό φιλί.

Και θα ξυπνούν γλυκά οι μυστικές μας δοξασίες
σα να ‘ναι πρώτη του Μαγιού ροδόπλαστη να μοιάζει
αυτή η μέρα που ξανά θυμίζει τις αξίες
αυτή η μέρα που ξανά, χαμόγελα μοιράζει.

Οι αετοί πετούν ψηλά σκίζοντας τον αγέρα
θυμίζοντας πως τα φτερά ψηλότερα σε πάνε,
όταν κοιτάς το γαλανό σκιάζεται η φοβέρα
μαθαίνουνε τ’ άστρα σιγά, σιγά να αγαπάνε.

Γεμίζουν με παιδιά οι γελαστές αυλές
και το φεγγάρι σαν παιδί τα σύννεφα πειράζει
μια γειτονιά είναι όλα δίχως αμυχές
κι όλα φωνάζουνε στη γη, κάτι πως αλλάζει.

Θα μοιάζει ανθοστόλιστη σαν το γλυκό φιλί
αυτή η μέρα που ξανά χαμόγελα μοιράζει
μαθαίνουνε τ’ άστρα σιγά, σιγά να αγαπάνε
κι όλα φωνάζουνε στη γη, κάτι πως αλλάζει.


       ( από την ποιητική συλλογή «Περίπατος Δημιουργίας» )






Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Ελεύθερο


                               Τι να ‘ναι ποίηση                        

Τι να ‘ναι ποίηση…
Θαρρώ ‘κείνες οι λέξεις που δεν ειπωθήκαν ακόμα
εκείνα τα χρώματα,
που τα κρατάει κλειστά το ουράνιο τόξο
αυτό το άρωμα που ‘ναι καλά κρυμμένο μες το χώμα
αυτή η μορφή, που ‘ναι στη σκέψη μας απ’ όξω.
Θαρρώ της γέννας πως είναι το ασπράδι
που δεν υπάρχουν χρώματα για να το ζωγραφίσουν
μένει λευκό, ακόμα και στο βράδυ
στέκει εκεί σαν λέξη αγέννητη
ώσπου ανάσα και ζωή να του χαρίσουν.
Θαρρώ πως είναι εκείνοι οι ροδαμοί
που δεν εσπάρθηκαν ακόμη σε χωράφι
λευκά ριπίδια που δεν έζησαν ακόμη ανατολή
γιατί δεν βρέθηκε ακόμα περβολάρης
σπόροι αγέννητοι,
που περιμένουν στου παράδεισου το ράφι.
Θαρρώ πως είναι η κατάρα αυτού που γράφει
να προσπαθεί μες το εγώ να φέρει ειρήνη
μετά στον κόσμο
κι αν μπορεί αιώνια να μείνει.

Θαρρώ ‘κείνες οι λέξεις που σε κάνουν να πεθαίνεις
που όμως στο τέλος, σου δίνουνε ζωή.
Τι να ‘ναι ποίηση;
Μέχρι την τελευταία μου ανάσα,
εύχομαι να μην το μάθω
να συνεχίζεται η μαγεία μέχρι τότε
και μέχρι τότε, εγώ απλά να γράφω.

                           ( από την ποιητική συλλογή «Άς ποιήσουμε » )


Μαντινάδες


Η σιωπή

Να ξέρεις εξυπνότερο από την πίσμωση σου
πως είναι κείνος ο χρυσός που λέγεται η σιωπή σου,
πάλι λαλείς και δεν ακούς, άκου δυο λόγια τότε,
πολλοί ξέρουν να μην μιλούν, δεν ξέρουν όμως πότε.

Ο καρπός

Να μην γενείς ξερόκλαδο, κι έτσι η ζωή σου πάει
να σε λυπάται η γειτονιά, και να σε αγαπάει,
μάθε εσύ να ‘χεις καρπούς, κι ας σε πετροβολάνε
θέλουν δεν θέλουν κάποτε, από αυτούς θα φάνε.

Οι μικρόψυχοι

Άκου μα θες πως φαίνεται, μικρόψυχος στα μέρη
τις περισσότερες φορές, κι εκείνος δεν το ξέρει,
δεν είναι αυτά που βιάζεται, τώρα για να προκάμει
μα κείνα τα πολύ μικρά, που ο εγωισμός δεν κάμει.

                  ( από την ποιητική συλλογή «Άς ποιήσουμε » )


Διονυσιακή Σάτιρα


                        Άχρηστε ακαμάτη

                                  δεκαπεντασύλλαβο
                



Διάβαζε μωρέ Έλληνα ακόμα Μίκυ Μάους
μήπως στο δρόμο σου και βρεις, ποια ‘ναι η αρχή του χάους
διάβαζε ακόμα Αστερίξ, κι εκείνον τον Ποπάυ
να δω αν θα σου πει ο ίξ, που η ζωή σε πάει.

Κοίτα σε τάξη και ρυθμό, το μέλλον σου να βάλεις
κι άσε τι λέει το πρόγραμμα, για τη ζωή της άλλης
να μην σε νοιάζει αν φορούνε, στο δεξί τη βέρα
η αν ακόμη άργησε, ο έρωτας μια μέρα.

Διάβασε κάναν  Έλληνα, αρχαίο για να μάθεις
πως είναι στη ζωή αυτή, τα όνειρα να πλάθεις
κάναν Σωκράτη Περικλή, κανέναν Διογένη
να ξέρεις πως με την ΤV, πως τίποτα δεν βγαίνει.

Τι θα κερδίσεις αν κοιτάς, και το ουράνιο τόξο
μες τη ζωή έτσι όπως πας, θε να βρεθείς απ’ όξω
εκτός κι άμα καίγεσαι, για τόλμη και γοητεία
είσαι μες την καλή χαρά, γεμάτος αηδία.

Διάβασε μωρέ Έλληνα και λίγο ιστορία
μας παίρνουν την πατρίδα μας κι εσύ ούτε σημασία
γι’ αυτό ωρέ τα παθαίνουμε, για κάτι σαν κι εσένα
σύντομα θα ‘ρθει κι ο καιρός που θα μιλάμε ξένα.

Ντροπή σου ωρέ παλιοραγιά, κι άχρηστε ακαμάτη
που απ’ έξω ξέρεις μοναχά, το τι θα πει ραχάτι
ξύπνα ωρέ και διάβασε  πριν να σε πουν αλήτη
κάναν Σεφέρη κάναν Ρίτσο, και κάναν Ελύτη.

                     ( από την ποιητική συλλογή «Άς ποιήσουμε » )


Ρένγκε


                             Μόνο σιγή μεταμέλειαν ου φέρει

                                                 Μένανδρος
                


Οι πιο καλές αν θες οι λέξεις
                                   είναι η σιωπή σου
                                   είναι η σιωπή σου
κι αν κάποτε θα επιλέξεις
                                   κάτι να πεις
                                   κάτι να πεις
να ‘ναι καλύτερο απ’ τη σιωπή σου
                                   αλλιώς ντροπή σου
                                   αλλιώς ντροπή σου.


Μάθε τα λόγια της σιωπής
αν όλα θέλεις να τα πεις
αυτός που ξέρει τη σιωπή σου
ξέρει και τι θέλεις να πεις,
και το ‘χε πει ένας ωραίος
κι ήταν αρχαίος, κι ήταν αρχαίος
΄΄ μόνο σιγή μεταμέλειαν ου φέρει ΄΄
μα ποιος το ξέρει
μα ποιος το ξέρει.



Πιο δυνατά είναι τα λόγια
                                   με τη σιωπή σου
                                   με τη σιωπή σου
αν κάτι άλλο θες να πεις
                                   να το σκεφθείς
                                   να το σκεφθείς
χίλιες φορές πρέπει ν’ αξίζει
                                   απ’ τη σιωπή σου
                                   απ’ τη σιωπή σου.


                               ( από την ποιητική συλλογή «Άς ποιήσουμε » )